Minerva

Yaşam, sonsuz bir döngünün içinde gizli olan bir çiçektir. Her an, her nefes, bu döngünün önemli bir parçasıdır. Her doğum, aşkın bir yansımasıdır, yürekteki kıvılcımların göz bebeklerini aydınlatması gibi. Buna rağmen, insan, hep bir yanılgı içerisinde debelenip duran bir varlıktır. Kaderi hakimiyeti altına almışçasına, kibre düşen gururla yürürler şehrin sokaklarında, onlardan büyük yokmuşçasına konuşurlar arkadaşları arasında. Aşksız, sevgisiz büyümektedir bir çoğu, yaşamaktan uzak, yaşamdan ziyade. Kibre düşen gurur, insanı yaşamdan koparır. İnsana dair her ilişkiye önyargıları boca eder. İnsanı insan yapan hiçbir olguya aldırış etmez önyargı. Maddi güç, sosyal statü, şan, şöhret... İnsanı insandan eder. Kibirdir bu önyargıların çocuğu. Öfkedir torunu. İnsanlar birbirine içten yanmalı bir öfkeyle bakar, dışarı vurmasada bu öfkeyi, içinde büyüttükçe büyütürler. Sonunda yüreklerindeki gerçek aşkın ve yaşamın izini kaybederler. Oysa, kibir değildi yaşamı doğuran, sevgiydi, erdemdi. K